“De madonna als moeder gods, maar ook als moeder en vrouw, is een van de oericonen uit de Westerse kunst. In elke kerk staat er tenminste één. Zij is op alle mogelijke manieren geschilderd en gebeeldhouwd, en elke kunstenaar in elke periode heeft er steeds weer een nieuwe invulling van gemaakt en interpretatie aan gegeven.
Vooral tijdens mijn reizen door Italië deed ik talloze ervaringen op met wonderbaarlijke madonna’s. Het was dan ook bijna vanzelfsprekend dat ik ooit mijn eigen madonna zou creëren. Met een identiteit als een gecomprimeerde wolkenhemel.”
Deze Madonna der Nevelen lijkt in één vloeiende beweging te zijn ontstaan. Haar gewaad golft en klotst om haar lichaam heen. De lijnen bereiken hun apotheose in het kapsel bovenaan, dat als een wuivende wolk of vlam een bijna zelfstandig bestaan leidt. Barokke diagonalen voeren het oog van onderen naar boven, om het beeld heen en weer terug. De vaart van het kijken wordt niet onderbroken door details; zelfs gelaatstrekken ontbreken. De Madonna houdt haar handen in elkaar gestrengeld voor zich. Onderaan eindigt haar jurk in een vijftal elegante krullen – de oneindigheidsvorm van Van Soom, die bijna uitgegroeid is tot een handelsmerk.
Deze Madonna heeft op twee even toepasselijke locaties een plekje gevonden: in natuurgebied De Liereman vlakbij een psychiatrisch centrum in Oud-Turnhout en op de dijk aan het Reitdiep in het Nederlandse Groningen.
Twee plekken waar een mysterieuze sfeer heerst. De eerste een site vol moerassen en nevelvelden, de tweede een plek langs de waterkant waar de mistbanken ‘s ochtends laag hangen. Vroeger werden hier verhalen verteld over stropers en jagers. Er werden sagen en legenden opgediept over ongure figuren, verschijningen en dwaallichten. In Oud-Turnhout is één van die figuren de Lierevrouw, de Madonna van de Nevel. Een figuur die soms zichtbaar is voor het oog, maar fundamenteel ongrijpbaar blijft als de rook van een sigaar.
