Materialen: brons
Afmetingen: variërend
520 x 235 x 160 cm, 75 x 23 x 30 cm, 142 x 55 x 85 cm
Jaar: 2003
Locatie:
Rotonde
Boulevard de Waterloo
1000 Brussel
België
Sara Weyns (directeur Middelheimmuseum):
“Luk van Soom is een sedentair kunstenaar. De meeste van zijn beelden ontstaan uit dezelfde klei en keren daar uiteindelijk ook naar terug. Elk nieuw begin komt voort uit dezelfde vragen: wat is creativiteit? Waar komt een idee vandaan? Hoe kies je voor een vorm? En hoe evolueert die beslissing bij de fysieke inspanning van het manipuleren van de massa? Het maken van een beeld in brons zoals de Man van Atlantis vraagt rijpingstijd, gedegen vakkennis en veel arbeid. Uit het Scheppingsuniversum van Van Soom ontstaan vreemde figuraties. Ze zijn op zoek naar de oorsprong der dingen, toegerust om tussen de sterren te zweven, in de toekomst of in het verleden te zien, de zwaartekracht te overwinnen. Deze bizarre figuren, en de schepen, het vuur, het water, de vreemde gebouwen en de sterrenkijkers waarmee Van Soom hun wereld aanvult doen een beroep op je fantasie, op je bereidheid te dromen of een verhaal te verzinnen.
De Man van Atlantis heeft dezelfde achtergrond. Met zijn 4 meter lengte en de rots of bergtop waar zijn voet op rust, torent hij hoog boven het voorbijstromende verkeer uit. En tussen de gebouwen en het verkeer van de Waterloolaan vormt hij een vreemd element. Hij suggereert een wereld bijna tegengesteld aan de daar prevalerende retoriek van economie en doelmatigheid. Alle elementen in de omgeving van het beeld krijgen zo een nieuwe positionering, ze zullen zich op een bepaalde manier tot het beeld verhouden. Je kan ook niet om hem heen: hij ziet er uit alsof hij ieder moment van zijn uitkijkpunt af kan stappen, en zo de hele omgeving binnen zijn bereik en invloedsfeer heeft.”
“Luk van Soom is een sedentair kunstenaar. De meeste van zijn beelden ontstaan uit dezelfde klei en keren daar uiteindelijk ook naar terug. Elk nieuw begin komt voort uit dezelfde vragen: wat is creativiteit? Waar komt een idee vandaan? Hoe kies je voor een vorm? En hoe evolueert die beslissing bij de fysieke inspanning van het manipuleren van de massa? Het maken van een beeld in brons zoals de Man van Atlantis vraagt rijpingstijd, gedegen vakkennis en veel arbeid. Uit het Scheppingsuniversum van Van Soom ontstaan vreemde figuraties. Ze zijn op zoek naar de oorsprong der dingen, toegerust om tussen de sterren te zweven, in de toekomst of in het verleden te zien, de zwaartekracht te overwinnen. Deze bizarre figuren, en de schepen, het vuur, het water, de vreemde gebouwen en de sterrenkijkers waarmee Van Soom hun wereld aanvult doen een beroep op je fantasie, op je bereidheid te dromen of een verhaal te verzinnen.
De Man van Atlantis heeft dezelfde achtergrond. Met zijn 4 meter lengte en de rots of bergtop waar zijn voet op rust, torent hij hoog boven het voorbijstromende verkeer uit. En tussen de gebouwen en het verkeer van de Waterloolaan vormt hij een vreemd element. Hij suggereert een wereld bijna tegengesteld aan de daar prevalerende retoriek van economie en doelmatigheid. Alle elementen in de omgeving van het beeld krijgen zo een nieuwe positionering, ze zullen zich op een bepaalde manier tot het beeld verhouden. Je kan ook niet om hem heen: hij ziet er uit alsof hij ieder moment van zijn uitkijkpunt af kan stappen, en zo de hele omgeving binnen zijn bereik en invloedsfeer heeft.”
