“Noli me tangere“, “raak me niet aan”. Het is een van de klassieke thema’s uit de kunstgeschiedenis. Fra Angelico en Giotto, Titiaan en Rubens, en nog zovele andere kunstenaars hebben deze beroemde frase uit het Johannesevangelie (hfst 20, 16-17) verbeeld. “Raak me niet aan”, zegt Christus tegen Maria Magdalena wanneer zij hem in opperste verbazing uit het graf ziet verschijnen. In die ene zin zitten alle verlangens samengebald tussen angst en verlangen. “Raak me niet aan”. Bestond Christus op dat moment van “verschijning” alleen uit licht en kon hij niet aangeraakt worden. Het licht van de boom is in alle kleuren zichtbaar aanwezig, maar het kan ook niet aangeraakt worden. Luk van Soom geeft hiermee een heel eigen, eigentijdse en eigenzinnige interpretatie aan deze zin.
“Al bij de eerste schetsen en maquettes ging ik uit van een staalconstructie. Het was zo voor de hand liggend om stalen buizen te gebruiken om de stam en de takken te construeren. Het was ook de enige manier om dit huzarenstukje op technisch vlak voor mekaar te krijgen. De buizen, bochten en conische verloopstukken werden met flenzen en bouten aan elkaar bevestigd, waardoor er een perfecte industriële boomconstructie ontstond. Deze verbindingen maakten het iets gemakkelijker om alles te vervoeren en in het galvanisatiebad te krijgen. Het groeipatroon van de takken, die onderling vechten om de beste plaats, kon zo ook het best nagebootst worden.”
“Ik wilde eigenlijk het uitzicht benaderen van de surrealistische sfeer die ‘s nachts hangt rond een felverlichte petroleumraffinaderij. In enkele maanden tijd zijn we erin geslaagd in staal een honderdjarige boom te maken. Een boom die je betovert met al zijn kleuren als je eronder gaat staan.”
